rozaik norweski.
Dorastał w Grorud, wówczas przedmieściu Oslo. W latach 1979-1986 mieszkał w Sollfjellsjøen (rodzinnej miejscowości swojej matki) w regionie Nordland. Obydwa te miejsca często pojawiają się w jego twórczości. Debiutował w 1982 r. zbiorem opowiadań „Fangeliv” (Więzienne życie), za który otrzymał nagrodę im. Tarjei Vesaasa.
W 1991 r. opublikował powieść „Seierherrene” (Zdobywcy) nominowaną do Nagrody literackiej Rady Nordyckiej. Na przykładzie dwóch pokoleń norweskiej rodziny Jacobsen pokazuje całkowitą zmianę warunków i stylu życia w swoim kraju. W ciągu kilku dziesięcioleci XX wieku tradycyjne norweskie społeczeństwo złożone z rolników, robotników i nielicznej klasy średniej przekształciło się w nowoczesne, postindustrialne społeczeństwo dobrobytu. Do tych pokoleniowych doświadczeń Jacobsen powraca m.in. w powieści „Vidundenbarn” (wyd. pol. pt. „Cudowne dzieci”, 2012). Większość jej akcji toczy się we wczesnych latach 60. XX w. Wówczas to w życie Finna, ucznia szkoły podstawowej i jego rozwiedzionej matki (mieszkańców blokowiska w Oslo) wkracza siedmioletnia przyrodnia siostra chłopca. Ich losy to opowiedziana z perspektywy wielu lat historia dorastania, w której tęsknota za minionym czasem przeplata się z ironią, a wspomnienia chwil beztroskich z doświadczeniem brutalności świata.
W Polsce opublikowano również thriller „Det nye vannet” (wyd. pol. pt. „Nowa woda”, 1998), powieść psychologiczno-sensacyjną „Ismael” (wyd.pol. pt. „Izmael”, 1998) oraz teksty Jacobsena w: „Norwegia: Przewodnik nieturystyczny” (2011) i „Antologii współczesnej prozy norweskiej” (1996).
Jacobsen jest także autorem biografii Trygve Bratteliego, w latach 70 XX w. dwukrotnego premiera Norwegii.
