Zygmunt Łanowski (ur. 31 lipca 1911 w Tarnopolu, zm. 30 sierpnia 1989 w Warszawie) – polski tłumacz literatury szwedzkojęzycznej, fińskiej, islandzkiej, norweskiej i anglojęzycznej.
Syn Feliksa i Wiktorii z Piwockich. Uczęszczał do klasycznego Państwowego III Gimnazjum Męskiego im. Króla Stefana Batorego we Lwowie. W latach 1930–35 studiował prawo i dyplomację na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza. Po studiach został asystentem w katedrze prawa na tej samej uczelni.
W czasie II wojny światowej był oficerem Armii Krajowej, działał w Żegocie i współpracował z Delegatem Rządu Emigracyjnego Adamem Ostrowskim. Był również szefem nasłuchu radiowego Biura Informacji i Propagandy Obszaru Lwowskiego. W lipcu 1944 roku, po wejściu Armii Czerwonej do Lwowa, został mianowany adiutantem generała Władysława Filipkowskiego, potem aresztowany przez Sowietów. Od 2 sierpnia 1944 do 9 grudnia 1947 roku był więziony przez NKWD, najpierw w obozie Diagilewo koło Riazania, potem w obozie Szora w Maryjskiej ASRR, gdzie poważnie zachorował na gruźlicę. Pod koniec 1947 roku przewieziono go z powrotem do Polski.
W 1948 roku, dzięki pomocy szwedzkiego programu „Europahjälpen”, trafił do Szwecji, gdzie przeszedł leczenie i rekonwalescencję. Od 1951 roku znajdował się pod opieką szwedzkiej akcji humanitarnej, w Szwecji spędził prawie osiem lat i biegle nauczył się języka szwedzkiego. Do Polski wrócił w 1954 roku i zamieszkał w Warszawie.
Jako tłumacz literatury szwedzkiej zadebiutował w 1956 r. przekładem opowiadania Birgera Vikströma „Złote czasy” w czasopiśmie „Nowe sygnały” (Nowe sygnały, 1956, nr 8). Był redaktorem antologii poezji i opowiadań szwedzkich oraz tłumaczem dzieł wydawanych w ramach Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich.
W dorobku translatorskim Łanowskiego znajdują się zarówno klasyka szwedzkiej literatury pięknej (dramaty i nowele Augusta Strindberga, proza Pära Lagerkvista, Artura Lundkvista, Eyvinda Johnsona, antologie szwedzkich opowiadań i poezji), dzieła literatury dziecięcej i młodzieżowej (Hans Peterson, Olle Matson), scenariusze filmowe (Ingmar Bergman), literatura podróżnicza (Eric Lundquist, Thor Heyerdahl), literatura sensacyjna i kryminalna (Hans Krister Rönblom).
W 1968 roku jako pierwszy Polak otrzymał nagrodę Akademii Szwedzkiej dla tłumaczy literatury szwedzkiej, a w 1977 tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Uppsali. W 1981 roku otrzymał Nagrodę Polskiego PEN Clubu za przekład literatury obcej na język polski.
Był również odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a także szwedzkim Krzyżem Rycerskim Orderu Wazów i Krzyżem Rycerskim Orderu Gwiazdy Polarnej.
